DEAD LOVE RYEO เรื่องสั้น

ข้อมูลเบื้องต้น

div id="dot0" style="position: absolute; visibility: hidden; height: 10; width: 10;"> + + + + + + 

AM
GG ..

เนื้อเรื่อง

[Y2R] yeryeo <<<<<<love you only one>>>>>

Part : 1

Author   กระโปรงยามคลุมหัว

Author Note  : yeryeo   ตอนเดียวจบเคอะฮ่าๆๆ อย่างงกับเรื่องนี้ เป้นเรื่องลองแต่งตอนเดียวจบนะเคอะ เรื่องสั้นนั่นเองขอบคุณมากๆสำหรับการติดตาม ไงก็คอมเม้นให้กำลังใจกันมั่งนะจ๊ะ

^^ 03/06/2009 fha+18.00-18.37+ เม้นกันหน่อยนะเคอะ พลีส ทุกเม้นคือกำลังใจนะค่ะ อีไรเตอร์ได้แต่งอีก

คุณเคยรักใครข้างเดียวไหม?ครับ

คุณเคยรักใครแล้วไม่กล้าบอกหรือเปล่าครับ?

ถ้าเราไม่ได้บอกเค้ามันจะเรียกว่าความรักได้ใช่ไหม?ครับ

“รักข้างเดียวไง”

วันนี้เป็นวันสุดท้ายก่อนที่พรุ่งนี้เวลาสุดท้ายของผมจะมาถึง การดิ้นรนมีชีวิตอยู่ต่อของผมหมดสิ้นสักที ผมดีใจที่ร่างกายของมจะหายเจ็บปวดแต่ผมเสียใจที่หัวใจผมจะสลายลงไป กับโรคร้ายเนื้องอกในสมอง มะเร็ง เกลียดโรคนี้ที่สุด

ถ้าเวลาตายเราสามารถรู้ได้ว่ามันจะมาถึงเมื่อไหร่มันรู้สึกเสียดายเวลาของเมื่อวาน ที่เราน่าจะใช้มันให้คุ้มแต่ไม่ว่าจะย้อนกลับไปเมื่อใดก็ตามเข็มเวลามันก็ไม่สามารถหยุดได้ ยังไงซะเวลามันก็ต้องย้อนกลับมาในปัจจุบันอยู่ดี

คำว่าอยากย้อนกลับไปเมื่อวานสำหรับผมก็ไร้ค่า

วันที่เราใช้เวลาไปวันๆ เรียนไปเรื่อยๆ พูดคุยกับเพื่อน หัวเราะและมีความรัก

ทำไม?นะผมไม่ใช้มันให้คุ้ม

ชีวิตที่เริ่มต้นใหม่อีกครั้งเหมือนเป็นอีกคนที่โรงเพยาบาล ผมแทบจะเรียกคุณหมอว่าพ่อ เรียกพยาบาลว่าแม่ ลูกกำพร้า ผมอยากเป็นลูกกำพร้า พ่อแม่ที่คอยเป็นห่วงเป็นใยผมจะได้เลิกร่ำให้และเสียใจให้กับผมสักที ตอนที่แข็งแรงดีกลับไม่เคยทำอะไรให้ท่านภูมิใจ จริงๆสักครั้ง แม้จะไม่เกเรแต่ผมก้อยากให้ท่านภูมิใจในตัวผมบ้างแม้ผมจะไม่อยู่ในโลกนี้ก็ตาม

รู้สึกเป็นคนเลวยังไงก็ไม่รู้ ผมไม่ควรที่จะมาตายในเวลานี้ ผมควรจะตอบแทนอะไรบางอย่างให้ท่านทั้งสองก่อน แต่ผมไม่สามารถรั้งความตายของตัวเองไม่ได้ทั้งๆที่ร่างกายนี้มันเป็นของผม จิตใจนี้ก็เป็นของผม

อยากร้องไห้ แต่ผมร้องออกมาพอแล้ว ผมจะยิ้มให้มากมาก ก่อนที่ผมจะไม่ได้ยิ้มให้คนอื่นสบายใจมั่ง แม้จะอยากร้องไห้ก็ตามที

“เป็นไงบ้างเรียวอุค”

ซองมินยืนยิ้มอยู่ข้างๆลูกพี่ลูกน้องยิ้มให้กำลังใจร่างที่นอนอยู่บนเตียงไม่สามารถขยับร่างกายได้

“………ดะ.ดี..” เค้นคำออกมา ก่อนจะยิ้มน้อยๆ ทั้งที่อยากยิ้มให้กว้างกว่านี้ “ผะ..ผม..หาย..”พูดให้พอจับใจความได้ ซองมินยิ้มก่อนจะมองหน้าเรียวอุค

“บ้า นายดูดีกว่าตอนมีผมอีก เชอะอย่ามาหล่อกว่าชั้นเหอะ”

พูดเจือเสียงสั่น เรียวอุคทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าสภาพตัวเองไม่ต่างจากคนตายที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง ก็ยิ้มเป็นเชิงว่าเค้าภูมิใจ และเชื่อเช่นนั้น

“ปะ..ชะ.ชั้นไหม..”

“โธ่ ชั้นอยากเป็นแทนนายจะตาย แค่นี้ชั้นไม่ตายง่ายๆด้วย นายก็เหมือนกัน ชั้นงอนนายแน่ แค่”

“………”

วันนี้พี่เค้าจะมาไหมนะ ซองมินเป็นคนเดียวที่รู้ว่าผมชอบพี่เค้า เป็นคนเดียวที่รู้ว่าผมแอบรักพี่เค้า และเป็นคนเดียวที่ทำให้พี่มาหาผม

“นายชอบพี่เค้าใช่ไหม?”

“ใครเค้าจะรักคนป่วยแบบชั้น”

อีกอย่างเค้าชอบผู้หญิงนะ

สักพักซองมินก็เดินออกจากห้องไป ผมไม่กล้าหลับเพราะกลัวจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกในวันนี้

เหนื่อย ผมล้าไปหมดแล้ว  

แม้จะอยากร้องไห้ผมก็ไม่มีแรงจะร้อง

แอ้ด………

ทำได้เพียงเอี้ยวคอมอง ร่างบางร่างเคลื่อนตัวเข้ามาก่อนจะส่งยิ้มหวานให้เป็นกำลังใจ เรียวอุคยิ้มในตา ก่อนจะมองลอดด้านหลังส่งยิ้มให้อีกร่าง

“โซลกิ เค้ามาเยี่ยมนายด้วยนะ”

“ครับ..”

แฟนพี่สวยมากมากเลยนะครับ ผมอยากพูดชมแต่มันทำไม่ได้..

“เยซอง เค้าบ่นถึงนายทั้งวันเลย”

ขอบคุณครับพี่..

“อืมว่าแต่ นายทำผ่าตัดพรุ่งนี้ใช้ไหม?”

“สู้ๆนะ พี่เชื่อว่านายต้องทำได้”

ขยับตัวยุกบิกก่อนจะหยิบสายสร้อยไม้กางเขนขึ้นมา “อ่า พี่ซื้อมาให้”

ขอบคุณมากๆครับ..

ทำไมนะเวลาผมเห็นพี่สองคนมันเจ็บแปลบๆแต่ก็ดีใจนะครับ เพียงแต่ความเจ็บมันมากกว่าความสุข มันก็เรียกว่าความรักใช่ไหมครับ

รู้สึกเหมือนหัวใจช้ำลงทุกวันทุกวัน นี่ผมน้อยใจพี่ใช่ไหมเนี่ย

ห้ามใจมันยากจังนะครับ รักคนมีเจ้าของแถมยังรักเค้าข้างเดียว ทำไม?มันเจ็บแบบนี้นะ

อยากหลอกตัวเองว่าพี่รักผม แต่มันทำไม่ได้ ยิ่งเห็นพี่ยิ่งน้อยใจตัวเอง ยิ่งเห็นรอยยิ้มพี่ยิ่งอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป ทั้งที่รู้ว่าความจริงยังไงซะผมก็ต้องตาย

ผมได้แค่แอบรักก็พอแล้ว แค่พี่ไม่เกลียดผม

“พี่ห่วงเรามากนะ เราสองคนห่วงนายมากมากๆ พรุ่งนี้เราจะรีบมา”

เยซองจับมือเรียวอุคบีบเบาๆก่อนจะหันมองใบหน้าโซลกิที่ยิ้มให้กำลังใจเรียวอุคเช่นกัน

“อย่าท้อนะ”

ทำไม?นะ เหมือนเวลามันเดินช้าจัง หรือรอยยิ้มของพี่ทำให้ผมมีชีวิตต่อไปนะ แต่เสียดายพี่กลับไปซะแล้ว

ความมืดมาอีกแล้วใช่ไหม?มีมืดก็ต้องมีสว่าง เพียงแต่ต้องเฝ้ารอใช่ไหมครับ แต่สำหรับผม ถ้าวันนี้มืดมนพรุ่งนี้มันก็มืดหม่นและเงียบเหงาเหมือนเคย ไม่แตกต่าง

ความตายมันน่ากลัวจังนะครับ แต่ผมก็ต้องเจอกับมันซะแล้วซิ

ขอแค่พระเจ้าอย่าพรากผมไปจากโลกนี้คืนนี้เลยนะครับ

“เรียวอุค นายหลับแล้วไม่ตื่นชั้นจะเกลียดนาย งอนนายด้วยคอยดู”

ซองมินนั่งอยู่ข้างเตียงก่อนจะ ทำหน้าบึ้งเรียวอุคยกยิ้มทั้งที่หลับตาไว้ ซองมินตาแดงๆก่อนที่น้ำตาจะไหลโดยที่เจ้าตัวไม่รู้

นายอย่าตายนะ ชั้นไม่อยากให้นายตาย

ชั้นจะทำ ทำให้นายทุกอย่างขอร้องอย่าตายนะ

พระเจ้ามีจริงที่ไหน คนดีๆเอาไปทำไม ชั้นเกลียดโลกที่ไม่ยุติธรรมแบบนี้

ทำไมต้องเป็นนาย…………

“พี่ครับ ผมขอร้องไปเยี่ยมเรียวอุคได้ไหม?ครับ”

“พี่จำเด็กคนนั้นได้ไหม”

“คนที่ตัวเล็ก ผมขอร้อง”

“เอ่อ แต่พี่”

“ขอร้องนะครับ ให้ผมทำอะไรก็ได้…”

แม้ผมจะทำให้เพื่อนสมหวังไม่ได้ในความรัก แต่ผมก็อยากให้เค้ามีความสุข เพราะผมรักเค้า ถึงจะไม่เคยบอก เพราะผมเป็นเพื่อนที่เหลือคนเดียวของเค้า ผมไม่อยากยกฐานะมากไปกว่านี้ ไม่ต้องการให้เค้าลำบากใจ  แค่ได้รักก็เพียงพอแล้ว

ชั้นรักนายเรียวอุค………

เมื่อสองวันที่แล้ว

“พี่เยซองครับ พี่ครับ”

“อะไรอีก ไปแค่นี้ไม่พอใจหรอ”

ร่างอวบแสดงสีหน้าไม่พอใจ ซองมินนั่งคุกเข่าลง โดยไม่อายใคร “ขอร้อง เค้ากำลังจะ…”

“ใช่ชั้นสงสารเค้า แต่ไม่ได้รักเค้า นายเข้าใจไหม?”

“พี่แค่สงสารไปหาเค้า ก็พอ..ผม..”

ก้มหน้านิ่ง เยซองมองก่อนจะถอนหายใจ “ได้ แล้วชั้นจะพาแฟนชั้นไปด้วย”

แม้เราจะใจไม่ตรงกัน อาจเพราะชั้นอยู่ใกล้นายเกินไป จึงถูกนายมองข้ามชั้นไป แต่ยังไงซะนายก็ทำให้ชั้นได้รู้ รัก มันเป็นยังไง แม้จะเจ็บชั้นก็จะเลือกรักนาย

ติ้ด…….

ตื้ด……….

ฉุกเฉิน………..

“ฮัลโหล พี่เยซองเรียวอุคกำลังรอเข้าห้องพี่รีบขึ้นลิฟมาเร็วๆนะครับ”

“เรียวอุค” แข็งใจไว้นะ นายตืนก่อน อย่าหลับ…ฮึก..”

ชั้นเหนื่อยเหลือเกิน อยากหลับ นายอย่าร้องไห้ซิ ชั้นยังไม่ตายสักหน่อย…

ลมหายใจแผ่วเบา ตาปรือมองใบหน้าเพื่อนที่เคลื่อนเกาะขอบเตียงที่เข็นไปเรื่อยๆ แสงไฟส่องลงบนใบหน้า ดวงแล้วดวงเล่า กำลังจะถึงห้องผ่าตัดแล้วซินะ

ใกล้ถึงห้องนั้นแล้วใช่ไหม ผมไม่อยากเข้าไปเลย ผมจะได้กลับออกมาไหม?ครับ

พ่อครับแม่ครับ ตอนนี้อยู่ที่ไหน จะร้องไห้เหมือนซองมินหรือเปล่า อย่าร้องนะครับ ผมไม่สบายใจเลย มันเหมือนจะบอกผมว่าผมจะไม่ได้ออกมาเจอทุคน

“เรียวอุค,,”เสียงแผ่วเบาๆข้างหู เรียวอุคลืมตาตื่น ก่อนจะพบใบหน้าขาวซีด แสดงให้เห็นความหวาดวิตก “นายต้องไม่เป็นไร ออกมาให้ได้พี่จะรอนาย”

“เรียวอุค ลูกพ่อ..แม่มาแล้ว..หนู..ฮือ..อย่ายอมแพ้นะ”

เตียงหยุดนิ่งหน้าห้องทุกคนน้ำตานองหน้าเรียวอุคยิ้มทั้งที่ในใจกลับเจ็บแปลบ แทบขาดใจ

“ผมรัก..ทะ..ทุก..คน”กลั้นใจพูดก่อนจะยิ้มทั้งน้ำตา

และแล้วล้อวิ่งเล็กๆก็นำร่างเล็กเคลื่อนเข้าห้องสีขาว ห้วงความคิดสุดท้ายลอยละล่องกลางดวงใจ

รักกันนานๆนะครับพี่เยซอง…

“ขอมีด..”

ซองมินชั้นรักนายนะเพื่อนรัก…

“เลือด ความดันต่ำมากค่ะ “

พ่อครับแม่ครับ ผมขอโทษครับ…

“คนไข้ไม่ไหวแล้วค่ะ”

ขอโทษนะครับ ผมคงไม่ได้ออกไปแล้ว………

ติ้ด..ติ้ด..ติ้ด………………………………..++++

“แม่ครับ ได้ยินผมไหม”

“ผมอยู่ข้างแม่ไงครับ”

“ทุกคนครับ ผมยืนตรงนี้เห็นผมไหม?”

“พี่ครับ ซองมิน”

ลมหายใจสุดท้ายผมหมดลงแล้วใช่ไหม ข้างหน้าทุ่งสีขาว ผมต้องไปตามมือเรียกนั้นหรอครับ ผมต้องไปแล้วใช่ไหม? คนชุดขาวคนนั้นเรียกผมให้ไปหาเค้าหรอ ผมควรไปตามคำเรียกนั้นใช่ไหม?

“ฮึก..ฮึก..ฮือ..ขอโทษเรียวอุคพี่ขอโทษ”

ทำไมถึงเจ็บขึ้นมาหล่ะ ทั้งๆที่เราเคยไม่รักเด็กคนนั้นเลย

“ชั้นรักนาย..จะรักตลอดไป..”

จากนี้ตลอดไป เรียวอุค ชั้นจะรักนาย

“ขอให้ลูกหลับอย่างมีความสุข..ฮึก..รักลูกเสมอ..”

“ผมก็รักทุกคนนะครับ”

การจากโลกนี้ไปของผม แม้มันจะสร้างความเจ็บปวดให้แก่ใครหลายๆคนแต่พียงแค่พระเจ้าให้เวลาผมมากขนาดนี้ผมก็พอใจแล้ว ขอบคุณมากมากครับ

แม้ผมจะอยากรักพี่ขนาดไหน แต่การรักใครข้างเดียวมันก็สอนให้ผมรู้ว่า

ความรัก คือการให้ ไม่จำเป็นต้องรับ

แต่ตอนนี้ผมก็รู้แล้วว่าทุกคนรักผมมากแค่ไหน เพียงแค่มันสายเกินไปซะแล้ว

การจากลาไม่รู้ว่ามันจะมาถึงเมื่อไหร่จงทำทุกวันให้ดีที่สุด เพราะเมื่อวาระสุดท้ายมาถึง จะเรียกมันว่ารัก หรือรักแท้มันก็สายไปซะแล้วที่จะมีความสุข

!!!!!!!!!!!!!!!!^^End^^!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ขอบคุณสำหรับการติดตาม ครับผม เม้นให้กำลังใจกันด้วยนะฮ่ะ